ΑΡΓΥΡΗΣ ΑΡΓΥΡΙΑΔΗΣ- Δικηγόρος/Φορολογικός Σύμβουλος

	Μου Αρέσουν τα άρθρα του είναι συγκροτημένα και έχουν ισχύ...
	100 ημέρες … Ο πολιτικός χρόνος δεν έχει καμία σχέση με τον ημερολογιακό, ιδίως όταν αντιμετωπίζουμε έκτακτες συνθήκες. Συμπληρώνονται είκοσι ημέρες από τις εκλογές και κρίσιμα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Η κυβέρνηση θα επαναδιαπραγματευθεί τους όρους του επαχθούς μνημονίου ή θα ακολουθήσει πιστά τις οδηγίες της τρόικας; Υπάρχει κάποιο εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση; Υπάρχει πολιτική που να «βλέπει» πέρα και έξω από το μνημόνιο; Ο καθηγητής Μανιτάκης – από τις επιτυχημένες επιλογές στη σημερινή κυβέρνηση - ευστόχως παρατήρησε ότι στις επόμενες εκατό ημέρες η Δημόσια Διοίκηση πρέπει να μεταρρυθμιστεί δομικά. Οι εκατό ημέρες, όμως, είναι το στοίχημα για την ίδια την κυβέρνηση. Δεν συγχωρούνται παλινωδίες, διαγκωνισμοί και ασκήσεις επί χάρτου. Δεν υπάρχει περίοδος χάριτος όχι λόγω κάποιας λαϊκής κακοπιστίας, αλλά γιατί ο χρόνος έχει προ πολλού τελειώσει. Τη Δευτέρα η κυβέρνηση πρέπει να εξαγγείλει ένα σχέδιο των εκατό πρώτων ημερών (ασχέτως εάν ήδη χάθηκαν οι πρώτες είκοσι, στο πλαίσιο μιας νωχελικής διαχείρισης της εξουσίας) με το οποίο: α) θα εκποιείται το σύνολο των κρατικών επιχειρήσεων (πλην των υποδομών της χώρας, δηλαδή δίκτυα, λιμάνια κλπ) β) θα μειώνονται οι επιρριπτόμενοι στην κατανάλωση φόροι (ΦΠΑ κλπ), ώστε να τονωθεί το αγοραστικό ενδιαφέρον γ) θα εξοφληθούν οι οφειλές του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα, ώστε να τονωθεί η ρευστότητα δ) θα δημιουργηθεί ένας ισχυρός κρατικός τραπεζικός πυλώνας, ώστε να χρηματοδοτήσει την επιχειρηματικότητα και να αναχρηματοδοτήσει τα νοικοκυριά με ευνοϊκότερους όρους ε) θα εκλογικευτεί το φορολογικό ποινολόγιο και θα μειωθεί στο ήμισυ το μη μισθολογικό κόστος (ασφαλιστικές εισφορές, φόροι επί της μισθωτής εργασίας κλπ) στ) θα καταργηθεί ο προληπτικός γραφειοκρατικός έλεγχος και θα αντικατασταθεί από τον κατασταλτικό. Εάν η κυβέρνηση δεν θέλει να δει τον κόσμο αγανακτισμένο να «παρελαύνει» κατά την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου πρέπει να συναισθανθεί ότι ο χρόνος τελείωσε … • Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» της Θεσσαλονίκης, την Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012. Χαμένοι στη μετάφραση Τ ελικά ο Στουρνάρας είχε εντολή από τον Πρωθυπουργό να κάνει «ανεπαίσθητη» την παρουσία του στη συνεδρίαση του Eurogroup ή όχι; Υπάρχει σχέδιο επαναδιαπραγμάτευσης και τι περιέχει; Ποιο το νόημα των αλλεπάλληλων συνεδριάσεων των αρχηγών των τριών κομμάτων όταν ακόμη δεν μας έχουν πει πότε, πώς και πρωτίστως με ποια αντιπρόταση θα διαπραγματευτούν; Η διαπραγμάτευση δεν απαιτεί μόνον δύο «μονομάχους». Πρωτίστως απαιτεί πλαίσιο. Δηλαδή τι ζητάς και για ποιο λόγο το θέλεις. Ειδάλλως χάνεσαι στη μετάφραση. Η άποψη που φαίνεται να επικράτησε αφήνει τη διαπραγμάτευση για αργότερα. Οι θιασώτες αυτής της θέσης υποστηρίζουν ότι η δυνατότητα, η ένταση και ο χρόνος της επαναδιαπραγμάτευσης ορίζονται από τις πραγματικές συνθήκες και όχι από τις επιθυμίες μας. Οι συνθήκες, λοιπόν, επιτάσσουν να ενισχυθεί το δημόσιο ταμείο, ώστε να ενισχυθεί πραγματικά και η διαπραγματευτική θέση της χώρας. Και τότε μπορούμε να κάνουμε διαπραγμάτευση με καλύτερους όρους … Πολύ καλό για να είναι αληθινό, όπως θα έλεγαν οι Αγγλοσάξωνες. Οι υποστηρικτές της ανωτέρω άποψης μάλλον έχασαν το timing. Η λογική του «καλού παιδιού» δεν έχει θέση στις διεθνείς διαπραγματεύσεις. Άλλωστε, πιο καλό παιδί από τον ανεκδιήγητο Παπακωνσταντίνου δεν πρόκειται – ελπίζω - να βρουν. Έκανε τα πάντα υποσχόμενος λύση εντός του 2012 για να χαθεί στα μαύρα σκοτάδια των μνημονίων… Όσοι πιστεύουν ότι η κατάσταση θα είναι καλύτερη αύριο και η χώρα ισχυρότερη για να διαπραγματευτεί καλύτερα μάλλον κοιμούνται στα χαμομήλια. Η πραγματική ανεργία ξεπερνάει το 30% του ενεργού πληθυσμού, οι επιχειρήσεις αφυδατώνονται, τα δημόσια έσοδα καταρρέουν. Η κατάσταση - άνευ ειδικού εθνικού σχεδίου έκτακτης ανάγκης – είναι μη αναστρέψιμη. Οι όροι συμμόρφωσης των «άτακτων» χωρών του νότου διαμορφώνονται τώρα. Ήδη η Ισπανία κέρδισε παράταση στο χρόνο προσαρμογής της οικονομίας της και ειδικό σχέδιο υποστήριξης των τραπεζών της. Η Ελλάδα τώρα πρέπει να εκφράσει συγκροτημένη αντιπρόταση. Αν σήμερα είναι νωρίς αύριο θα είναι αργά… • Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» της Θεσσαλονίκης, την Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012. Επέτειος Δημοκρατίας, τέλος! « Η εκδήλωση για την Επέτειο Αποκατάστασης της Δημοκρατίας δεν θα πραγματοποιηθεί φέτος. Το επιβάλλει η δοκιμασία που περνά ο Ελληνικός Λαός», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Προεδρία της Δημοκρατίας. «Η τιμή που ανήκει στους αντιδικτατορικούς αγωνιστές θα περιβληθεί με περισυλλογή, που μπορεί να φέρει και την αναζήτηση μιας άλλης νοηματοδότησης για τον εορτασμό της Επετείου». Είναι προφανές ότι στην εποχή του επιθετικού μεταστατικού λαϊκισμού που ζούμε δεν θα μπορούσε να διαφύγει του κινδύνου και ο ανώτατος μεν, διακοσμητικός δε, θεσμός της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Εξίσου πρόδηλη είναι η έλλειψη φαντασίας. Από το να μην κάνεις τίποτα για τον εορτασμό μιας επετείου μέχρι να προκαλείς με πολυδάπανες δεξιώσεις υπάρχει τεράστια διαφορά. Σαφώς εορτασμός με παρέλαση κοσμικών δεν έχει νόημα. Όχι μόνον σήμερα, αλλά ούτε πριν δέκα έτη (στην εποχή της επίπλαστης συλλογικής ευμάρειάς μας). Η έλλειψη μιας εκδήλωσης, όμως, που αποσκοπεί; Τι χαρακτήρα θα μπορούσε να έχει μια τέτοια εκδήλωση; Μια ομιλία, η παρακολούθηση ενός video, οι μαρτυρίες αγωνιστών θα ήταν ιδιαίτερα επωφελείς για τους εκατοντάδες «κοσμικούς» και  μη που συνέρεαν σε παλαιότερες επετείους. Ακόμη πιο ωφέλιμο – για όλους μας – θα ήταν να «άνοιγε» επιτέλους ο φάκελος της Κύπρου. Να αποχαρακτηριστούν τα απόρρητα έγγραφα της εποχής και να διδαχθούμε οι νεώτεροι ποια λάθη δεν πρέπει να ξανακάνουμε. Ιδίως σήμερα που τα πάντα τίθενται εν αμφιβόλω, ακόμη και η εθνική συνοχή. Οι εθνικές επέτειοι είναι μια ευκαιρία για κωδικοποίηση της εθνικής ταυτότητας μέσω της γλώσσας των συμβόλων και της θεατρικής αναπαράστασης. Η ανάγκη για μνημόνευση των ιστορικών στιγμών πηγάζει από την ανάγκη της ριζικής τομής με το παρελθόν, της έμφασης του «νέου» έναντι του «παλιού» και από τη βούληση να εορταστεί το «νέο ξεκίνημα». Δυστυχώς, όμως, η καθεστηκυία πολιτική τάξη ουδόλως αντιλαμβάνεται αυτήν την ανάγκη, καθόσον γνωρίζει ότι το «νέο ξεκίνημα» προϋποθέτει την οριστική αποστρατεία της. Δεν πρέπει, λοιπόν, να μας παραξενεύει το γεγονός ότι δεν κρίθηκε αναγκαίο να εορταστεί φέτος η επέτειος παλινόρθωσης της Δημοκρατίας στη χώρα… • Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» της Θεσσαλονίκης, την Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012. Γραμματείς και Φαρισαίοι Ι Σ ε αυτή τη ζωή δεν μπορούμε να συμφωνούμε όλοι οι άνθρωποι. Εξίσου αδύνατον είναι να αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο γεγονότα, θέσεις και απόψεις. Οι αιτίες πολλές. Η παιδεία του καθενός μας, η εκπαίδευση που λάβαμε, η συναισθηματική νοημοσύνη μας, το ιδεολογικό υπόβαθρό μας κλπ. Το θέμα που μας απασχολεί στην παρούσα επιφυλλίδα είναι το ανόητο σχόλιο μιας ελληνίδας αθλήτριας (της Βούλας Παπαχρήστου) σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης (στο twitter) και τον επιγενόμενο αποκλεισμό της από τους Ολυμπιακούς αγώνες, καθώς το σχόλιο κρίθηκε ως ρατσιστικό (και ήταν πράγματι τέτοιο, έστω και αν ο αστεϊσμός που διατύπωνε ήταν προφανής). Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές η κυρίαρχη ειδησεογραφία έχει καταλήξει: «ορθώς αποκλείστηκε η ανωτέρω αθλήτρια, μολονότι πολλοί υποστηρίζουν πως η απόφαση της ΕΟΕ για μια ανάρτηση για την οποία μάλιστα ζητήθηκε δημόσια συγγνώμη, είναι υπερβολική, εντούτοις ήταν απολύτως αναμενόμενη, καθώς η αθλήτρια αγωνίζεται με τα χρώματα της Ελλάδας σε μια διοργάνωση που πρεσβεύει την ισοτιμία, την  αδελφότητα και το ευ αγωνίζεσθαι μεταξύ όλων των λαών του κόσμου». Και κάπου εδώ η βλακεία μιας εικοσιτριάχρονης αθλήτριας γίνεται πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα. Πρεσβεύουν, σήμερα, οι Ολυμπιακοί αγώνες τις ανωτέρω αξίες ή είναι μια μπίζνα που αποφέρει τεράστια κέρδη στο πολυπλόκαμο δίκτυο που τους υποστηρίζει; Τι σχέση έχει ο εμπορικός πρωταθλητισμός με το «ευ αγωνίζεσθαι»; Για ποια ισοτιμία μιλάμε όταν – πλην ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων – το τελικό αποτέλεσμα αποτελεί προϊόν κεφαλαιακής επένδυσης πέραν της προσωπικής προσπάθειας του αθλητή; Και για να έρθουμε στα καθ’ ημάς: δεν γνωρίζω εάν η συγκεκριμένη αθλήτρια ερωτοτροπεί με τη Χρυσή Αυγή και τον Κασιδιάρη. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι για πολιτικές απόψεις δεν αποκλείεις έναν αθλητή από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ιδίως όταν αυτοί διοργανώθηκαν στο παρελθόν από τη χιτλερική Γερμανία και προσφάτως από την αντιδημοκρατική Κίνα. Πέρασαν άραγε οι αθλητές των υπολοίπων κρατών από κάποιο τεστ φιλελευθερισμού, αντιρατσισμού και αδελφοσύνης; • Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» της Θεσσαλονίκης, την Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012.

Από τον administrator